viernes, 30 de diciembre de 2016

Gracias 2016...y a por el 2017*

Hace ya algunos años, cuando sufría de verborrea crónica aguda y me dedicaba a escribir cualquier cosa que me pasara por la cabeza, tenía por costumbre hacer un repaso de lo que había sido mi año que estaba a punto de terminar. Y no solo eso, mandaba un e-mail a la gente que había compartido conmigo ese año, dándoles las gracias por hacer de mí, una persona mejor.

Como ya se sabe, las buenas costumbres siempre se pierden, pero este año he decidido que tenía que hacer repaso de lo que había significado para mí este 2016, porque creo que ha sido verdaderamente el año del cambio.

Todo aquel que me conoce sabe que nunca he estado muy cuerda, que soy un poco cabra loca, a veces demasiado impulsiva, pero a su vez, y aunque suene en parte contradictorio, siempre he tratado de hacer lo correcto y lo que se espera de mí. He de reconocer que eso no ha cambiado del todo, pero creo que cada vez estoy más cerca de no pensar siempre en lo correcto, y de eso, 2016 me ha enseñado un montón.

Acabé 2015 con el viajazo a Islandia en autocaravana, y empecé 2016 organizando EL GRAN VIAJE de voluntariado a Nepal, que fue sin duda un viaje que marcó un antes y un después en mi forma de ver y entender la vida. No voy a hablar de él porque podría escribir un libro entero y no es el objetivo de estas líneas. Lo que sí que voy a decir es que me ha hecho volver a creer en las personas y en la buena voluntad de la gente, y también me ha hecho darme cuenta de lo importante que es la amistad. Tuve la gran suerte de compartir el viaje con alguien que se ha vuelto imprescindible en mi vida y que a pesar de ser taaaaaaan diferentes en tantas cosas, compartimos una filosofía de vida muy particular y que nos une muchísimo. Creo que no hace falta poner un nombre propio, ¿cierto? ;) un GRACIAS en mayúsculas!

Y si algo me ha recordado Nepal, es que la felicidad no está en esas más 8-9h que paso delante de la pantalla del ordenador cada día. Pero enfrentarse a los cambios es para almas muy valientes y en ello estoy trabajando, pero sé que pronto encontraré lo que busco para que la felicidad sea completa.

Otro viaje que también me ha marcado ha sido la experiencia del Camino de Santiago, con una de las personas más especiales en mi vida y de la que estoy súper orgullosa! sé que todo lo bueno que le está pasando y le está por llegar, se lo merece.

También empecé 2016 intentando recuperarme de la lesión que tanto me había amargado en 2015, a nivel físico, pero también a nivel emocional: 6 meses parada del todo y otros 6 intentando recuperar sensaciones. Y vaya que si lo conseguí! Por más médicos que se hayan empeñado desde los 15 años en que no podía hacer deporte, este año he vuelto a ser feliz de verdad haciendo lo que más me gusta y lo que me da la vida. Puedo estar orgullosa de decir que he hecho mis mejores marcas en 10k, he hecho 2 medias maratones y el gran reto de la Behobia-SS (20k), de la que me quedé fuera el año pasado por falta de confianza y de preparación. Además, en 2016 me he vuelto CICLISTA, TRIATLETA y DUATLETA. Creo que está claro que disfruto como una enana haciendo estas cosas! Esperaos que en 2017 tengo un huevo de retos deportivos pendientes ya…

Ah! Y no menos importante, ya soy buceadora. Y esto lo pongo a parte porque es digno de mención especial. Quien me iba a decir que la lesión de 2015 me iba a llevar a sacarme el título de Quiromasajista, que ahí iba a conocer a gente especial y que encima, si lo juntas con un finde de buceo, eso iba a ser una mezcla explosiva brutal.
Ni que decir tiene que ese finde también ha marcado un punto de inflexión en este 2016, y es principalmente por la gente que conocí allí. Tampoco voy a poner nombres, pero si esto lo leéis, ya sabéis perfectamente quienes soys. Espero que 2017 me siga dando millones de buenos momentos con vosotros! Aún me queda el salto en paracaídas… jiji
En fin, estos últimos meses no los cambiaba por nada del mundo!! Gracias a todxs y una mención especial al monito, ahí lo dejo! que anda que no da caña…!!

En definitiva, creo que 2016 ha sido un año cojonudo. Ha habido malos momentos, claro, pero los buenos han compensado con creces. Creo que me llevo súper buenas experiencias, gente nueva y como no, seguir con los que ya estabais antes ahí (les nenes, chulapas, mis bikilitas por supuesto!!!, Nancys, cepsarios, cepsoles, ikea, familia, Vallirana-Girona, etc etc etc).


Gracias 2016 y a por el 2017 cargada de retos, ilusiones y muuuucho más!

miércoles, 28 de diciembre de 2016

Sería maravilloso ser una gota de agua*




En el origen de la fuente que se desliza sin fin
Hacia arriba, limpia, pura, cristalina. Mientras rehace su camino, la mugre se apodera de ella, los peces la acompañan, las piedras la acarician, la orilla le recita un poema entre hierba y lodo Pero el agua sigue su curso, adaptándose a aquello que se le ofrece.

En la parte más alta, el primer brote de vida asoma. Una claridad espectacular, un chapoteo delicioso mientras la brisa canta y las hojas bailan al son de su compás.

¿La escuchas? Es ella, transparente, que se abre paso entre la tierra, nutriendo, alimentando su destino. ¿La sientes? Cuando se escurre en tu garganta saciando la sed, cuando cae del cielo en busca de mejor final, cuando roza la piel, cuando hace relucir todo lo que se encuentra su paso.

Sería maravilloso ser una gota de agua

miércoles, 8 de enero de 2014

Actitut positiva*


És ben curiós com les coses canvien radicalment només quan decideixes canviar d'actitut. I buscant i remenant per internet, he trobat diferents pàgines on s'enumeraven passos que ajudaven a crear una actitut positiva, i com que m'ha semblat interessant i curiós, escriuré només aquelles coses que em semblen eficaces.

1. Somriu amb molta més freqüència
Jo aquesta la tinc claríssima. Em considero una persona molt riallera i trobo que el bon rotllo és algo que es contagia molt fàcilment. I és algo tan fàcil de fer, que tots ho hauríem de fer més sovint!

2. Bombardeja't en positiu
No serveix absolutament de res, pensar en negatiu. Jo això no ho puc evitar, deu venir ens els meus gens probablement, però sí que puc evitar que se'm noti! O sigui que he decidit bombardejant-me en positiu de portes en fòra, i poc a poc, anar-ho fent interiorment!
 
3. Canvia els teus actes i la teva fisiologia
Es tracta de polir el que necessitem i canviar allò que no ens agrada. No sempre és possible, però quan ho és, fer-ho! Jo ara treballo en aquest punt!

4. Concentra't en la resolució dels problemes
De què serveix donar voltes als problemes? De que serveix pensar coses com: i si no hagués dit això? i si hagués fet allò altre? i si...? ERROR! sigui el que sigui, ha passat, doncs afronta-ho amb el millor dels somriures i simplement, pensa com solucionar-ho. Que com sempre es diu, tot té solució menys la mort!

5. SIGUES CONSTANT
No serveix de res aplicar tot això un dia, i a l'endemà fer com si res. 

I evidentment que tots tenim dret a moments i dies dolents, però si ens esforcem, no costa res canviar d'actitut i tornar a començar. Vida només en tenim una i si ens la passem preocupats o enfonsats, no fem més que perdre el temps.

jueves, 2 de enero de 2014

feliz 2014*

Se terminó el 2013 para dar entrada a un nuevo año, el 2014. Y con el cambio, tendemos a hacer valoraciones de todo lo vivido, siempre deseando que el año que entra sea mejor.
No me atrevo a definir el 2013 como un año bueno, ni tampoco como un año malo. Cada año que pasa tiene sus particularidades. Es cierto que lo empecé con mucha ilusión, viviendo un inicio muy intenso y con muchas ganas. Sin duda ha sido el año del cambio. 2012 fue un año turbulento y dejó paso a un 2013 donde las ilusiones vencían a todos los miedos. Poco a poco y sin un motivo real, las cosas empezaron a tambalearse. Quizá choqué con la realidad de repente y todos los miedos e inseguridades aparecieron de nuevo, y más fuertes que nunca.
El año ha terminado y de una cosa estoy segura, el 2013 me ha enseñado a aprender a convivir conmigo misma, a entender que en la vida tienes que mirar hacia adelante siempre. Tienes que ser fuerte, aprender a lidiar con la soledad, a disfrutar de lo que tienes a tu alrededor y a vivir la vida con intensidad. Este 2013 me ha enseñado muchas cosas y también me ha recordado otras. La amistad quizás ha sido lo que más ha marcado este año. Y ya solo por eso, a pesar de los malos momentos, no cambiaba para nada ni un solo momento de este 2013. Desde aquí doy las gracias a todos aquellos que han formado parte de mi vida en este año.

Y ahora entramos en un nuevo año con muchas ilusiones puestas en él. Y como propósito simplemente voy a poner 1, que de cumplirlo, el 2014 será el mejor año de todos sin duda alguna.
El primero y último, quererme más, pido un poco más de autoestima. Reconozco que va a ser complicadísimo, pero espero que no imposible. 

2014, espero que seas un gran año!

jueves, 26 de diciembre de 2013

només instants del temps*

Guardaria tot lo viscut en un cofre i el tancaria amb clau. Jugaria a amagar-lo com si d'una vida pirata es tractés...

Allà; on s'amaguen els somnis, les pors, els plors, les alegries, els bons moments i els dolents...


Tot el meu món sota una clau

domingo, 15 de diciembre de 2013

Buscant el teu lloc al món

Molts dies et lleves mirant d'afrontar el dia amb el més gran dels somriures, pensant que sí, que aquest cop serà diferent, que ja és hora de menjar-te el món. Però sense saber ben bé perquè, tornen a assetjar-te totes aquelles preguntes que no et deixen avançar ni continuar. No ets capaç d'endreçar totes les idees, ni de vèncer les inseguretats o les pors. Et vas fent petita i més petita, fins a creure que ets un ésser insignificant a qui no importes de cap de les maneres. El món t'ofega i per més que mires de respirar, sents que et falta l'aire. El teu voltant t'estén el braç, però ni tan sols ets capaç d'aferrar-t'hi. Ets tan orgullosa, que creus que tu sola, com per art de màgia, t'en sortiràs. I l'endemà tot comença i continua igual, buscant el teu lloc al món.

sábado, 2 de noviembre de 2013

vida en el laberinto

Hace mucho tiempo que dejé de escribir, aunque nunca he sabido muy bien el motivo. Quizás fue porque encontré la forma de desahogarme a través de otras vías, conseguí volver a confiar en la gente, volver a sentirme a gusto con lo que hacía. Ya no sentía esa necesidad de contar algo.

Ahora, muchos años más tarde, vuelvo a tener esas ganas de contar. O más bien necesidad, no lo sé. Siento que he perdido la facilidad de comunicación que siempre me ha caracterizado, a la par que siento estar perdiendo la sensación de pertenecer a algo. Es como si de repente hubiera despertado después de un largo período de hibernación y tocara volver a la realidad. En esa realidad ya no queda nada de aquello que había antes. Empezar es tan complicado, que sientes que la vida es como estar en un laberinto del cual no consigues salir. Una y otra vez te das cuenta de que das andas en círculos. Nadie sabe donde estás y ahí estás, sola.